Oorspronkelijk gepubliceerd op: https://www.fietsersbond.nl/nieuws/fietspadgrenzen/
Blaricum Fietsers passeren de grens tussen gemeente Gooise Meren en gemeente Huizen. In Blaricum rijden de fietsers over een hobbelig tegelpad, in Huizersloot is er rood asfalt. Soms zie je als fietser precies waar de ene gemeente ophoudt en de andere begint. Bas de Meijer zoekt die grenzen op. En ontdekt dat Huizen een fietsoase…
In de Vogelvrije Fietser (najaar 2018) stond in ‘Fietspadgrenzen’: “Nederland staat bekend om de goede fietsinfrastructuur; België om de slechte wegen. (….) De fietsers rijden in Nederland op een vrijliggend fietspad; in België moeten ze de weg delen met auto’s.” (einde citaat). Op de bijgevoegde foto zien we twee fietsers die van Budel-Schoot (NL) naar Hamont (BE) rijden, ofwel: van Noord-Brabant naar Belgisch Limburg.
Maar juist Belgisch Limburg krijgt met genoemde opmerking niet waar het recht op heeft. Die slechte (auto)wegen zijn er niet meer, net zoals de Franse auto’s geen roestbakken meer zijn. Wel klopt het dat Nederland het genot heeft van goed aangelegde vrij liggende fietspaden langs doorgaande wegen, en dat je je in België moet behelpen met strepen over de weg. Maar met het netwerk van fietsknooppunten en bijbehorende fietspaden steekt Belgisch Limburg kwalitatief met kop en schouders uit boven Nederland. Ik noem de verschillen.
In Belgisch Limburg zijn de borden van de knooppunten opvallend door hun grootte. Buiten de bebouwde kom staan ze hoog op een metalen paal. Ze zijn niet te missen. Ook zijn ze overvloedig in aantal. Wat zien we echter in Nederland? Het mag allemaal niet te veel kosten. Daarom staan de meeste bordjes onopvallend laag op een houten paaltje, al of niet verscholen in het hoge gras. Het aantal is minimaal, zodat soms de twijfel toeslaat als er enige tijd geen bordje te bekennen valt. Ook zijn de bordjes van klein formaat, zodat je ze gauw kunt missen.
En hoe zit het met de fietspaden? In Nederland zijn ze uiterst smal als ze door bos en heide gaan. Bij tegenliggers is het vaak oppassen geblazen. Als het asfalt wat ouder van datum is, ga je van hobbel naar hobbel door de opdrukkende boomwortels. Daarbij word je in Nederlands Limburg en Noord-Brabant te vaak over onverharde wegen geleid.
Hoe is dat in Belgisch Limburg? Het aantal onverharde wegen is minimaal. De bos- en heidepaden zijn breed geasfalteerd met een goed wegdek. Je kunt er met gemak naast elkaar fietsen.
Kortom: Nederland kent een goede fietsinfrastructuur, maar het Belgisch-Limburgse systeem van knooppunten en fietspaden is in meer dan één opzicht veel beter.
Paul de Jong
Valkenburg
3 likes
Ik sluit me graag aan bij het pleidooi van @handfiets
We horen graag dat we het in NL voor elkaar hebben.
Maar het is een kleren van de keizer verhaal.
Fietsgenot heeft niet alleen van doen met vrijliggende fietspaden en de kwaliteit van het wegdek.
Het heeft ook te maken met het gedrag van de andere weggebruikers.
Fietsend vanuit het buitenland, hoeft er op de grens echt geen bord te staan dat je de grens met NL passeert. Dat merk je aan het verkeersgedrag.
Dit bord is bij mijn weten uniek.
Niks geen scheidslijn.
Het asfalt, het type lantaarnpaal, de straatnaam, regenwaterafvoer, enz loopt door zonder scheidslijn.
Maar hierboven was een coordinerend regionaal overheidsorgaan actief dat voor Dagobert Duck wilde spelen.
Onderstaande grensovergang kennen we ook tussen Sdam en Vld, en is onbespreekbaar.
Links en rechts van het hek is een diepe sloot.
De eerstvolgende begaanbare grensoversteek ligt een paar honder meter verderop.
Vrij en blij fietsend, vergeet ik regelmatig op te merken welke grens ik nu weer ben gepasseerd.
Deze ANWBbordjes helpen me daar beslist niet mee.
Centrum van welke plaats?
?
Eenmaal in het Centrum aangekomen, heeft elke gemeente zijn eigen bord om mij als fietser welkom te heten.
De vormgeving van het bord is aan weerszijden van de grens steeds anders.
Maar de boodschap van elke gemeente is steeds hetzelfde.
Wegwezen. Terug naar de grens.
De grens tussen NL en Belgie boeit me steeds weer.
Elke keer dat ik een grenspaal passeer, vind ik opnieuw leuk.
Zeeuws Vlaanderen kent strakke rechte wegen met veel wind
Zodra je de grens oversteekt, kromme weggetjes met veel beschutting.
Aan de NLkant van de grens fietsen ze zonder uitzondering op fietsen met kromme sturen.
Aan de Bkant van de grens mogen senioren een recht stuur op hun snelle fiets monteren.
De grens tussen de Voerstreek en Limburg kent maar een paar officiele geasfalteerde overgangen. Zowel voor de auto als de fiets.
Om bij de scheidslijn tussen NL en B te komen, moet je klauteren.
De grens ligt meestal bovenop de heuvel.
Eenmaal boven wordt je in de afzink beloond met een heerlijke glijvlucht.
Gelukkig zijn er meer mensen die ook zijn gefascineerd door de sluipweggetjes van voor de EU. Uitsluitend voor de fiets.
De kwaliteit van de weg is inherent aan het oorspronkelijke doel van de weg.
Ik heb daar in dit geval geen problemen mee.
1 like
Een fotoserie over de fietspadgrens is niet compleet zonder een foto van een barriere.
Er is nu nog niets aan de hand.
Morgen staat er op eens een hek.
Met of zonder omleidingsroute.
En dan deze niet te stuiten barriere.
Nooit staat er eens een bord fietsers opstappen
Voor EUR 65,- heb je je eigen barriere
Meer van dit soort barrieres
Je mag van alles beweren, maar dit is complete nonsense.
@Sjef, fijn dat je meeleest.
Vervelend dat ik je heb gekwetst.
Als bewoner van het laagste punt van NL, die vooral ervaring heeft met tegen de wind in stoempen, heb ik verwoord hoe ik de benadering van het hoogste punt van NL heb ervaren.
Mijn vraag: Hoe is het voor jou om de grens met de Voerstreek te naderen, en over te steken?
Je hebt me niet gekwetst. Het gaat gewoon om feiten. Bij Vaals en Noorbeek moet je inderdaad over een berg/helling. Naar de Voerstreek is gewoon vlak. Hetzelfde geldt voor Maastricht en de hele grens tot aan Wessem/Thorn en verder in Noord-Brabant is gewoon vlak.
En dan ben ik Zeeuws Vlaanderen nog vergeten: ook vlak.
Mijn grens is deze keer de wereld rechts van de doorgaande fietsroute.
Ik ben de laatste tijd gedwongen om me te voet te verplaatsen.
En kies dan vaak voor een straat parallel aan de doorgaande fietsroute.
Wat een rust, en wat een ruimte, pal naast de hektiek van de doorgaande fietsroute.
Voor de gemiddelde snelheid maakt het niet veel uit.
Maar op de parallele route moet je wel vaker een barriere overwinnen in de vorm van een singel of een drukke ontsluitingsweg.
Napoleon heeft zijn werk hier niet goed af kunnen maken. Er is een vlakke weg van Noorbeek naar Voeren, maar die stuit op landgoed Altembroek: niet openbaar. Van de nieuwe eigenaar mag je er door, maar fietsen gaat nauwelijks: je zakt 10 cm in de blubber van de holle weg. De gemeente Eijsden - Margraten wilde de 500 meter blubber verharden maar daar werkte Voeren niet aan mee. Nu is de weg over de berg en door het bos geasfalteerd. Ontzettend jammer. Daar maken auto’s ook gebruik van. Het hoogteverschil is niet alleen fors, de weg is aan Noorbeekse kant ook gevaarlijk steil.