De fiets koorts is weer toegeslagen bij mij en het zachte winterweer nodigde mij de dinsdag voor de kerst uit om even lekker te knallen. Het was dagen somber en nat geweest dus waarom niet even op pad. Ik had het in eerste instantie niet in de gaten, omdat tijdens mijn tocht door de bospaden in de Lage Vuursche nergens echt water op de paden zag liggen, maar even later dacht ik wat is die zwarte fiets toch lichtbruin aan het worden en bij thuiskomst leek het alsof mijn schoenen met een laagje nat cement waren bedekt. Mijn kleding en tas zagen er ook beroerd uit. Een beetje zwarte modder doet niemand kwaad, maar welke rotzooi ze tegenwoordig gebruiken voor verharding lijkt nergens op.
Voor mij reden de Lage Vuursche te vermijden als het de dag ervoor geregend heeft. Gewoonweg niet normaal. Heb dit nooit eerder meegemaakt. Is dit uniek of zijn er meer plaatsen in Nederland waar je dezelfde verrassing te wachten staat?
Dat klinkt als gravel, fijn gruis (bron):
Heel hip tegenwoordig voor een categorie van fietsen die er uit zien als racefietsen maar met wat dikkere bandjes.
Los van de discussie welke type verharding gewenst is voor dergelijke paden in natuurgebieden, spatborden helpen en dan vooral een voorspatbord met een goed laaghangend spatlapje.
Dat met een spatlap enz snap ik wel, maar het was droog weer. Die verharding richt een schade aan van jewelste. Mijn fiets waar ik op reed was een Cube Hybride uitgerust met spatborden. Op mijn mountainbike rijd ik ook met spatborden en wat water en normaal zand is geen probleem, maar dit is duivels. Het kleeft als beton aan je fiets, ketting, schoenen, tas en kleding.
Fiets gelijk afgespoeld, ketting afgedroogd maar de volgende dag 2 keer zo lang bezig geweest om de rotzooi van het frame, ketting en tandwielen af te krijgen. Spuiten hielp niet. Met sop in de ketting ketting reinigingsapparaat werd ook niks. De ontvetter er in gedaan en daarna weer gewaxt.
De fietstas zal ik vandaag of morgen met hoge druk schoonmaken. Mijn schoenen reinigen viel ook niet mee. Stonden goed in de wax. Laten drogen. Borstelen hielp niet. Nat afgenomen. Drogen en in de wax. Weer nat gereinigd, drogen en in de wax. Je voelt um al aan. Met droog weer mijd ik voortaan die Lage Vuursche vanwege de bagger die je zelfs met droog weer moet doorstaan. Deze rotzooi niet eerder over mij heen gehad.
De verharding en breedte van fietspaden in natuurgebieden is een ingewikkelde discussie. Voor comfort en veiligheid van de fietser zou je eigenlijk dezelfde normen willen hanteren als voor utilitaire fietspaden. Maar voor inpassing in het natuurgebied juist dat ze zo onopvallend mogelijk zijn. Er zijn verschillende soorten halfverharding. Zie bv https://fietsberaad.nl/CROWFietsberaad/media/Kennis/Bestanden/Fietsverkeer22_betonpuin.pdf?ext=.pdf
Kan zijn dat ze in Lage Vuursche de verkeerde hebben gebruikt.
Nou het probleem blijkt veel groter dan aanvankelijk door mij gesteld. Ik kan met mijn fiets in geen enkel natuurgebied in het Gooi komen als het kort (1 dag) daarvoor heeft geregend. Je zal speciale kleding moeten aantrekken en je zit ook direct aan een grote wasbeurt vast. Dat afval dat als verharding wordt gebruikt, laat zich in combinatie met water niet eenvoudig van fiets en erger nog ketting verwijderen. In de zomer met droog weer ontstaat ook een vervuilende poederlaag die de zwarte fiets er mistig bruin uit laat zien. Dat laat zich eenvoudiger verwijderen, maar is voor collega’s van mij reden om voor woon-werkverkeer de natuurgebieden te mijden.
Nu was ik om medische redenen jarenlang gestopt met fietsen voor het vermaak, maar ik maakte ik indertijd niet mee dat ik zo druk was met de schoonmaak van een fiets. Om over kleding en tas maar te zwijgen.